Niemiecki pancernik "Schleswig-Holstein" w kanale portowym w Gdańsku podchodzi do nabrzeża, na którym zgromadziły się liczni mieszkańcy Gdańska (niektórzy machają ręką, kobiety chusteczkami). Pancernik ujęty jest od dziobu i prawej burty, za rufą płynie holownik. W tle przeciwległe nabrzeża. Zakaz kopiowania, zasób dostępny w zbiorach IPN, sygnatura: GK-4-1-7-1

Kąpielisko w Gdańsku - Stogach: plaża, na której wypoczywają kuracjusze. Wielu z nich korzysta z modnych wtedy koszy wiklinowych, niektórzy odbywają rejsy po wodach Zatoki Gdańskiej żaglówkami.

Kościół św. Jana wzniesiony w 2 poł. XIV w. na miejscu wcześniejszej kaplicy. Początkowo filialny względem kościoła św. Katarzyny, w 2 ej poł. XV w. parafialny dla północnej części głównego miasta.

Klimatyczny widok na Kanał Portowy od strony Zakrętu Pięciu Gwizdków. Po lewej stronie widać Magazyn Solny nr 1, w głębi komin rafinerii cukru Zucker Rafinerie Danzig, a po prawej niewielkie budynki z namiotowymi dachami, tzw."kochhausy". Domki były otynkowane na żółto, ustawione na Westerplatte ok. 1809 r. Kuchniami opiekowały się wdowy po portowych pilotach. Obieg 1899 r.

Dawny klasztor OO Franciszkanów (Muzeum Miejskie) i kościół św. Trójcy, Widok od ulicy Rzeźnickiej.

Rankiem 23 sierpnia 1907 r. kilka sygnałów że coś złego się dzieje (spaczone drzwi, odpadające tynki, pękające ściany) w dwóch sąsiadujących kamienicach, pozwoliły na udaną ewakuację niemal wszystkich osób w nich zamieszkałych. Na szczęście nikt nie zginął a z tych, co nie zdążyli uciec, najboleśniej skutek katastrofy odczuła panna Kiedrowski, gdy spadając do piwnicy zmiażdżyła obie stopy. Straty materialne były z kolei bardzo duże, oprócz całkowitego zniknięcia obu kamienic (uchowały się jedynie szczyty od strony bazyliki Mariackiej) zniszczony był także całkiem spory majątek osób tam zamieszkujących, jak choćby wspomnianej panny Kiedrowski, która prowadziła sklep z tapetami i które to wszystkie uległy zniszczeniu. Obaj właściciele, rencista Franz Feichtmeyer posiadacz domu z nr 48 oraz Paul Nachtigal handlujący kawą z nr 47, po katastrofie nie byli już w stanie odbudować swych domów i obaj sprzedali je sąsiadowi z nr 45/46 p. Bernardowi Braune, który w przeciągu dwóch lat postawił nowe budynki.