Pestalozzischule to Szkoła im. Pestalozziego (obecnie II LO) przy ulicy o tej samej nazwie. Została zbudowana w 1929 r., przykład gdańskiego modernizmu.

Widoczny, kompleks budynków nazywał się Brunshoferspark. Współwłaścicielką była hrabina Maria Potocka. Ulica Waryńskiego powstała na planie drogi z Wrzeszcza do Nowych Szkotów ok. 1890 r.

Widok na kawiarnię i restaurację Cafe Zinglershohe działającej na Górze Jana we Wrzeszcz od 1843 roku (budynek ulegał licznym przebudowom).

Grunwaldzka, róg Partyzantów po lewej (obecnie Olimp), po prawej wylot Dmowskiego. Żaden z budynków nie dotrwał do naszych czasów.

Fragment kasyna oficerskiego w koszarach huzarów, którego ściany zostały ozdobione trzema obrazami Wojciecha Kossaka. Obrazy te sławiły zwycięstwa odniesione przez wojska pruskie w XVIII i XIX w. Należały one do cesarza Wilhelma II, na którego zamówienie zostały namalowane przez Kossaka. Cesarz podarował je Huzarom. Przybył do Gdańska wraz z Kossakiem na uroczystość wmaszerowania Huzarów do nowych koszar. Miała ona miejsce (wraz z defiladą przed cesarzem na Długim Targu) 14 IX 1901 r. Pocztówka w obiegu od 13 VII 1914 r.

Charakterystyczne dla Gdańska były ciasne zaułki otaczające prawie każdy kościół śródmieścia. Wojna zniszczyła większość z nich. Za najlepiej zachowany można uznać Zaułek Świętojański (dziś „Zachariasza Zappio”). Uliczka otaczająca kościół św. Jana, a właściwie plac, na którym stoi, był od początku związany z kościołem. Określano go jako Cmentarz Świętojański (1577 Johanniskirchhof), lub – do 1945 – Przy Kościele Św. Jana (1822 An der Johanniskirche). Tego rodzaju nazwy oddawano po polsku jako Zaułek, w tym przypadku Świętojański, ale w 1945 o tej uliczce zapomniano. W 1999 roku nadano jej nazwę Zaułek Zachariasza Zappio – nie wiedząc, że zasłużony dobroczyńca kościoła w XVII wieku ma już swoją ulicę: Czopową. Prawidłową nazwą jest Zaułek Świętojański.