Rankiem 23 sierpnia 1907 r. kilka sygnałów że coś złego się dzieje (spaczone drzwi, odpadające tynki, pękające ściany) w dwóch sąsiadujących kamienicach, pozwoliły na udaną ewakuację niemal wszystkich osób w nich zamieszkałych. Na szczęście nikt nie zginął a z tych, co nie zdążyli uciec, najboleśniej skutek katastrofy odczuła panna Kiedrowski, gdy spadając do piwnicy zmiażdżyła obie stopy. Straty materialne były z kolei bardzo duże, oprócz całkowitego zniknięcia obu kamienic (uchowały się jedynie szczyty od strony bazyliki Mariackiej) zniszczony był także całkiem spory majątek osób tam zamieszkujących, jak choćby wspomnianej panny Kiedrowski, która prowadziła sklep z tapetami i które to wszystkie uległy zniszczeniu. Obaj właściciele, rencista Franz Feichtmeyer posiadacz domu z nr 48 oraz Paul Nachtigal handlujący kawą z nr 47, po katastrofie nie byli już w stanie odbudować swych domów i obaj sprzedali je sąsiadowi z nr 45/46 p. Bernardowi Braune, który w przeciągu dwóch lat postawił nowe budynki.

Potężna bryła średniowiecznego ceglanego kościoła Wniebowzięcia NMP na Głównym Mieście widziana z perspektywy ul. Szewskiej (do 1945 r. Korkenmachengasse, czyli wytwórców ochraniaczy zakładanych na buty, a wytwarzanych z korka )

Spojrzenie w głąb ulicy Złotników w kierunku ulicy Szerokiej. Pierwsza z lewej kamienica Wilhelma Bernthala nr 17/18. W 1377 r. była to ulica Ślusarska. Mieszkał tu Henryk Ungeradin, wg którego wizji rozbudowano kościół NMP. Początkowo mieszkali tu kowale i ślusarze, z czasem złotnicy.

Widok dachów kamienic Głównego Miasta, nad którymi góruje Kościół Mariacki. Obok kościoła smukła wieża Ratusza Głównego Miasta.

Wnętrze największej gdańskiej świątyni, vczyli kościoła Wniebowzięcia NMP, której początki sięgają czasów krzyżackich i jednocześnie lokacji Głównego Miasta Gdańska. Pełnił on rolę fary tej części miasta. Był on sukcesywnie rozbudowywany, aż osiągnął ostateczny kształt w początkach XVI w. W 2 poł XVI w. został przejęty przez luteran. Przez kilkaset lat pełnił rolę najważniejszej świątyni luterańskiej w Gdańsku. Bogate wyposażenie uległo w dużej mierze zniszczeniu lub rozproszeniu w czasie II wojny światowej. Dotyczy to również ambony, która widoczna jest na zdjęciu. Jej miejsce po II wojnie zajęła ambona z kościoła św. Jana.

Karta z publikacji "Gdańsk w starych rycinach" zawierającej 23 ryciny Johanna Carla Schultza.