Rankiem 23 sierpnia 1907 r. kilka sygnałów że coś złego się dzieje (spaczone drzwi, odpadające tynki, pękające ściany) w dwóch sąsiadujących kamienicach, pozwoliły na udaną ewakuację niemal wszystkich osób w nich zamieszkałych. Na szczęście nikt nie zginął a z tych, co nie zdążyli uciec, najboleśniej skutek katastrofy odczuła panna Kiedrowski, gdy spadając do piwnicy zmiażdżyła obie stopy. Straty materialne były z kolei bardzo duże, oprócz całkowitego zniknięcia obu kamienic (uchowały się jedynie szczyty od strony bazyliki Mariackiej) zniszczony był także całkiem spory majątek osób tam zamieszkujących, jak choćby wspomnianej panny Kiedrowski, która prowadziła sklep z tapetami i które to wszystkie uległy zniszczeniu. Obaj właściciele, rencista Franz Feichtmeyer posiadacz domu z nr 48 oraz Paul Nachtigal handlujący kawą z nr 47, po katastrofie nie byli już w stanie odbudować swych domów i obaj sprzedali je sąsiadowi z nr 45/46 p. Bernardowi Braune, który w przeciągu dwóch lat postawił nowe budynki.

Ruiny Długiego Targu. Widoczna zrujnowana i spalona Brama Zielona. Z lewej strony na pierwszym planie obudowana cegłami podstawa Fontanny Neptuna.

Wnętrze Dworu Artusa. Z lewej strony Wielki Piec. W roku 1742 Dwór Artusa począł służyć mieszczaństwu gdańskiemu jako giełda. Zachował tę funkcję aż do 1945 r., kiedy legł w gruzach.

Widok na wnętrze Ratusza Głównego Miasta, na salę posiedzeń.

Widok z Zielonej Bramy na Długi Targ, budynek Ratusza, kamieniczki i Kościół Mariacki. Na kartce napis Długi Targ i Ratusz.

Model kogi w Dworze Artusa. Zdjęcie z kalendarza z roku 1966.