Widok na kościół św. Jana z ulicy Tandeta. Uliczka w 1378 r. określana była jako ulica "Przy świętym Janie" lub "poprzeczna w stronę świętego Jana". W 1415 r. była to Przędzowa. Współcześnie jej nazwę można określić jako "Taniocha".

Kościół św. Jana wzniesiony w 2 poł. XIV w. na miejscu wcześniejszej kaplicy. Początkowo filialny względem kościoła św. Katarzyny, w 2 ej poł. XV w. parafialny dla północnej części głównego miasta.

Charakterystyczne dla Gdańska były ciasne zaułki otaczające prawie każdy kościół śródmieścia. Wojna zniszczyła większość z nich. Za najlepiej zachowany można uznać Zaułek Świętojański (dziś „Zachariasza Zappio”). Uliczka otaczająca kościół św. Jana, a właściwie plac, na którym stoi, był od początku związany z kościołem. Określano go jako Cmentarz Świętojański (1577 Johanniskirchhof), lub – do 1945 – Przy Kościele Św. Jana (1822 An der Johanniskirche). Tego rodzaju nazwy oddawano po polsku jako Zaułek, w tym przypadku Świętojański, ale w 1945 o tej uliczce zapomniano. W 1999 roku nadano jej nazwę Zaułek Zachariasza Zappio – nie wiedząc, że zasłużony dobroczyńca kościoła w XVII wieku ma już swoją ulicę: Czopową. Prawidłową nazwą jest Zaułek Świętojański.

Na pocztówce przedruk obrazu Juliusa Schraga: "Danzig, Alte Hauser an der Johanniskirche". Obraz przedstawia widok na domy stojące w sąsiedztwie Kościoła św. Jana

Widok na ulicę Św. Ducha w kierunku wschodnim. Ulica wymieniana już w 1336 r. Obieg 1904 r.

Ulica Świętojańska została wytyczona na Głównym Mieście w 1349 r. W pierzei północnej wybudowano najpierw kaplicę, następnie w 1370 r. zaczęto wznosić na jej miejscu murowany kościół św. Jana. Początkowo filialny względem kościoła św. Katarzyny, od 1454 r. parafialny dla północnej części Głównego Miasta.