Miasto w trakcie niwelacji nowożytnych fortyfikacji miejskich, która miała miejsce pod koniec XIX w. Zdjęcie pokazuje likwidację fortyfikacji ciągu zachodniego, w tym bastionu oraz wału św. Elżbiety. W głębi widoczny jest kościół św. Elżbiety, z charakterystyczną wieżą nakrytą latarnią.

Neogotycki kościół luterański zaprojektowany przez Gotthilfa Ludwiga Mockela. Oddana do użytku w roku 1899 świątynia, stanęła u zbiegu ulic Jana Matejki i Sobótki. Dziś kościół pw. św. Apostołów Piotra i Pawła służy katolikom.

Charakterystyczne dla Gdańska były ciasne zaułki otaczające prawie każdy kościół śródmieścia. Wojna zniszczyła większość z nich. Za najlepiej zachowany można uznać Zaułek Świętojański (dziś „Zachariasza Zappio”). Uliczka otaczająca kościół św. Jana, a właściwie plac, na którym stoi, był od początku związany z kościołem. Określano go jako Cmentarz Świętojański (1577 Johanniskirchhof), lub – do 1945 – Przy Kościele Św. Jana (1822 An der Johanniskirche). Tego rodzaju nazwy oddawano po polsku jako Zaułek, w tym przypadku Świętojański, ale w 1945 o tej uliczce zapomniano. W 1999 roku nadano jej nazwę Zaułek Zachariasza Zappio – nie wiedząc, że zasłużony dobroczyńca kościoła w XVII wieku ma już swoją ulicę: Czopową. Prawidłową nazwą jest Zaułek Świętojański.

Kościół św. Katarzyny od strony wschodniej. Zwracają uwagę szczyty, każdy z innej epoki.

Skwer nazywany Małym Błędnikiem, z Kanałem Raduni i mostkiem istniejącym do dziś. Po prawej nieistniejąca zabudowa Wałów Jagiellońskich. W tle kościół św. Józefa na Starym Mieście.

Nawa boczna kościoła św. Jana. Po prawej widoczne wejście po schodach do biblioteki Zachariasza Zappio.