Kościół został zbudowany ok. 1350 r. jako część katolickiego zespołu szpitalnego pod wezwaniem Bożego Ciała. Pierwotnie mieścił się tu zakład dla trędowatych, a następnie przytułek dla ludzi starych, chorych i samotnych. Kościół Bożego Ciała posiada dwie wieże.

Szpital diakonis ewangelicznych działał przy Nowych Ogrodach od 1860 r. Ogród był miejscem spacerów pacjentów.

Szpital diakonis ewangelicznych działał przy Nowych Ogrodach od 1860 r. Ogród był miejscem spacerów pacjentów.

Zespół obiektów szpitala Bożego Ciała, założonego już w średniowieczu, pełniącego funkcję przytułku dla osób chorych zakaźnie.

Kościoły pw. św. Elżbiety i św. Józefa widziane z wałów okalających Stare Miasto.

Budynki Prewentorium PCK w Dzierżążnie koło Kartuz. Szpital powstał po II wojnie z inicjatywy i na koszt Szwedzkiego Czerwonego Krzyża. Kompleks szpitalny składał się z 34 budynków a jego projektantem był Mats Linnman, Jednocześnie przebywało tu ok. 600 dzieci (głównie chorych na gruźlicę).

Budynki kompleksu prewentorium PCK w Dzierżążnie koło Kartuz. Szpital powstał po II wojnie światowej z inicjatywy i na koszt Szwedzkiego Czerwonego Krzyża. Kompleks szpitalny składał się z 34 obiektów - jego projektantem był Mats Linnman. Jednocześnie przebywało tu ok. 600 dzieci (głównie chorych na gruźlicę).

Budynek loży masońskiej Einigkeit (Jedność) na Neugarten 8 (Nowe Ogrody). W czasie I wojny światowej mieścił się tam szpital wojskowy i właśnie jego pacjentów widzimy na schodach.

Budynki szpitala dla dzieci w Dzierżążnie koło Kartuz. Powstał zaraz po wojnie z inicjatywy Szwedzkiego Czerwonego Krzyża. Kompleks zaprojektował Mats Linnman. W jego skład wchodziły 34 budynki. Jednocześnie mogło tu przebywać ok. 600 dziecięcych pacjentów (głównie chorych na gruźlicę).

Widziany z lotu ptaka Szpital NMP zbudowany u zbiegu ulic: Śluza (ob. ten odcinek nosi nazwę Kieturakisa) i Łąkowej wraz z przylegającym do niego kościołem Niepokalanego Poczęcia NMP oraz ogrodem dla pacjentów. W szpitalu do 1945 r. posługiwały boromeuszki.

Szpital Miejski w Gdańsku, obecnie Regionalna Dyrekcja Lasów Państwowych, widok od ulicy Rogaczewskiego. Obieg 1906 rok. Szpital przy Rogaczewskiego (Sandgrube) był specjalistycznym oddziałem chirurgicznym lazaretu przy Dyrekcyjnej, który powstawał w latach 1885-86 a oddany do użytku, pod koniec 1887 r. W roku 1911 oddział został przeniesiony do nowego szpitala na Dębinkach, natomiast w tym obiekcie znalazły swe miejsce przychodnie i kliniki lekarskie, a także miejski zespół pomocy społecznej. Od 1949 r. mieści się tutaj Regionalna Dyrekcja Lasów Państwowych.

Gdańsk, Dolne Miasto, narożnik ul. Łąkowej i Kieturakisa (niegdyś Śluza). W 1853 r. w dawnym Dworze Uphagenów otwarto szpital katolicki NMP, w którym do 1945 r. posługiwały boromeuszki. Na potrzeby zakonnic oraz chorych dobudowano do szpitala kaplicę, którą z czasem zaczęto rozbudowywać. W ten sposób powstał kościół Niepokalanego Poczęcia NMP, dostępny także dla katolików niebędących pacjentami. Szpital też był rozbudowywany: powstało skrzydło budynku wzdłuż ob. ul. Kieturakisa.

Gmach szpitala katolickiego NMP na Dolnym Mieście otwartego w 1853 r. w dawnym Dworze Uphagenów znajdującym się przy skrzyżowaniu ul. Śluza (dziś Kieturakisa) i Łąkowej. W kolejnych latach dobudowano nowe skrzydło wzdłuż ul.Śluza (Kieturakisa).

Gmach szpitala katolickiego NMP na Dolnym Mieście przy ul. Kieturakisa, w którym pracowały boromeuszki. Jego początki sięgają połowy XIX w. Został otwarty w 1853 r. w dawnym Dworze Uphagenów, w kolejnych latach rozbudowywany. Pocztówka w obiegu od 16 VIII 1952 r.

Początki kościoła i szpitala Bożego Ciała sięgają 2 poł. XIV w., kiedy poza murami Starego Miasta powstał przy Hagenbergische Gasse (ob. 3 Maja) szpital dla trędowatych. Z czasem przekształcony został w przytułek dla starych, samotnych i niedołężnych. W kolejnych wiekach wznoszono nowe budynki szpitala, rozbudowano kościół. Szpital do 1945 r. pełnił rolę przytułku.

Szpital Położniczo-Ginekologiczny przy Schellmühler Weg (dzisiaj ul. Kliniczna) – widok od ul. Hallera. Na pierwszym planie budynek z mieszkaniem profesorów zwany dzisiaj willą.

Prowincjonalny Zakład Kształcenia Położnych i Klinika Chorób Kobiecych (Provinzial-Hebammenlehranstalt und Frauenklinik) przy Schellmühlerweg (Kliniczna).

Zdjęcie z okresu I wojny światowej. Na zdjęciu rekonwalescenci, ranni żołnierze kurujący się w zamienionym na szpital polowy domu kuracyjnym. Dziś teren zoo.

Dom św. Łazarza był małym szpitalem. Szpital powstał w 1660 roku, w 1742 przechodził remont i od tamtego czasu stał w niezmienionej formie. Był otoczony barokowym murkiem, miał 8 pokoi i 4-spadowy dach, kilka obrazów z XVII-XVIII wieku. Do jego budowy użyto cegieł ze średniowiecznego szpitala stojącego w tym miejscu.

Dom św. Łazarza był małym szpitalem. Szpital powstał w 1660 roku, w 1742 przechodził remont i od tamtego czasu stał w niezmienionej formie. Był otoczony barokowym murkiem, miał 8 pokoi i 4-spadowy dach, kilka obrazów z XVII-XVIII wieku. Do jego budowy użyto cegieł ze średniowiecznego szpitala stojącego w tym miejscu.

Dom św. Łazarza był małym szpitalem. Szpital powstał w 1660 roku, w 1742 przechodził remont i od tamtego czasu stał w niezmienionej formie. Był otoczony barokowym murkiem, miał 8 pokoi i 4-spadowy dach, kilka obrazów z XVII-XVIII wieku. Do jego budowy użyto cegieł ze średniowiecznego szpitala stojącego w tym miejscu.

Dawne Sanatorium Leśne, znajduje się obecnie w kompleksie Szpitala Marynarki Wojennej na Polankach, nr 117.

Budynek pow wojnie wszedł w kompleks szpitala Marynarki Wojennej, oddział neurologiczny. Zburzony.

Wnętrze kaplicy przy szpitalu Najświętszej Maryi Panny (St. Marien-Krankenhaus).

Szpital przy Sandgrube 5/9 (Rogaczewskiego) powstał w 1885/86 jako nowoczesna diagnostyczno-terapeutyczna placówka chirurgiczna. Obieg 1899 r.

Grota z figurą NMP z Lourdes zbudowana w ogrodzie należącym do szpitala katolickiego NMP przy zbiegu ulic Łąkowej i Śluza na Dolnym Mieście. Szpital otwarto 19 III 1853 r. Posługiwały w nim boromeuszki.

Kaplica pw. Niepokalanego Seca Maryi należąca do szpitala katolickiego NMP prowadzonego przez boromeuszki, znajdującego się przy zbiegu ulic Łąkowej i Śluza w Gdańsku wybudowana latach 1857–1860 według projektu Juliusa Lichta, rozbudowana dwukrotnie: w 1894 r.oraz w 1911. Służyła jako obiekt sakralny katolickiego szpitala NMP otwartego w 1853 r. Obecnie pełni funkcję kościoła parafialnego dla Dolnego Miasta pw. Niepokalanego Poczęcia NMP.

Szpital NMP na Dolnym Mieście otwarty 19 III 1853 r.

Ulica Hallera (Bahnhofstrasse) z neogotyckim budynkiem szpitala św. Elżbiety (cofnięty, drugi po prawej).

Szpital psychiatryczny w Kocborowie (dzisiaj dzielnica Starogardu), wybudowany w latach 1894-1898.

Delegaci na zjazd Stowarzyszenia Psychiatrów- szpital w Kocborowie(2-3 luty 1925).

Kocborowo- budynek dyrekcji Zakładu dla Obłąkanych. Szpital powstał w latach 1894-1898 na obszarze prawie 300 hektarów.

Ulica Hallera (dawniej Bahnhofstrasse). Po prawej stronie neogotycki budynek szpitala św. Elżbiety z 1903 roku.

Na zdjęciu jeden z budynków (budynek zarządu i księgowości) szpitala psychiatrycznego w Kocborowie. Szpital rozpoczął działalność 1897 roku. Na pocztówce widzimy piękne secesyjne zdobienia.

Drugi budynek po prawej stronie to Szpital św. Elżbiety. Ten neogotycki gmach wzniesiono w latach 1900-1903. Ulica Hallera (Bahnhofstrasse).

Budynek dyrekcji szpitala psychiatrycznego w Kocborowie. Szpital otwarty został 1897 roku.

Szpital psychiatryczny w Kocborowie,dzielnicy Starogardu, otwarty w 1897 roku.