Na pocztówce przedruk obrazu Juliusa Schraga: "Danzig, Alte Hauser an der Johanniskirche". Obraz przedstawia widok na domy stojące w sąsiedztwie Kościoła św. Jana

Charakterystyczne dla Gdańska były ciasne zaułki otaczające prawie każdy kościół śródmieścia. Wojna zniszczyła większość z nich. Za najlepiej zachowany można uznać Zaułek Świętojański (dziś „Zachariasza Zappio”). Uliczka otaczająca kościół św. Jana, a właściwie plac, na którym stoi, był od początku związany z kościołem. Określano go jako Cmentarz Świętojański (1577 Johanniskirchhof), lub – do 1945 – Przy Kościele Św. Jana (1822 An der Johanniskirche). Tego rodzaju nazwy oddawano po polsku jako Zaułek, w tym przypadku Świętojański, ale w 1945 o tej uliczce zapomniano. W 1999 roku nadano jej nazwę Zaułek Zachariasza Zappio – nie wiedząc, że zasłużony dobroczyńca kościoła w XVII wieku ma już swoją ulicę: Czopową. Prawidłową nazwą jest Zaułek Świętojański.

Widok od strony Bramy Świętojańskiej na ulicę Świętojańską (Johannisgasse). Po bokach Kościół św. Jana i kamieniczki.

Widok na panoramę Głównego Miasta z kościołem św. Jana. Wieża kościoła św. Jana. Na drugim planie widzimy Motławę.

Na zdjęciu widoczny jest ceglany, gotycki kościół św. Jana zbudowany w północnej pierzei ul. Świętojańskiej (u zbiegu z ul. Minogi). Początek budowy datuje się na 1370 r. (w miejscu wcześniej wybudowanej kaplicy). Najpierw był filialnym wobec kościoła św. Katarzyny na Starym Mieście; od 1454 r. parafialny dla płn. części Głównego Miasta. Na zdjęciu ukazane są także szczyty kamienic wznoszących się w sąsiedztwie kościoła, od strony wschodniej (otaczających ob. Zaułek Zachariasza Zappio).

Wnętrze Kościoła św. Jana przedstawione na obrazie Juliusa Schraga "Danzig, Inneres der Johanniskirche", Munchen