Mijanka tramwajowa na ulicy Oliwskiej. Aż do 1929 r. linia tramwajowa była tu jednotorowa z kilkoma mijankami. Ludzie stoją przy domu nr 13, w której mieściła się niewielka restauracja Marthy Milinski (naprzeciw obecnej "Perły Bałtyku".

Rankiem 23 sierpnia 1907 r. kilka sygnałów że coś złego się dzieje (spaczone drzwi, odpadające tynki, pękające ściany) w dwóch sąsiadujących kamienicach, pozwoliły na udaną ewakuację niemal wszystkich osób w nich zamieszkałych. Na szczęście nikt nie zginął a z tych, co nie zdążyli uciec, najboleśniej skutek katastrofy odczuła panna Kiedrowski, gdy spadając do piwnicy zmiażdżyła obie stopy. Straty materialne były z kolei bardzo duże, oprócz całkowitego zniknięcia obu kamienic (uchowały się jedynie szczyty od strony bazyliki Mariackiej) zniszczony był także całkiem spory majątek osób tam zamieszkujących, jak choćby wspomnianej panny Kiedrowski, która prowadziła sklep z tapetami i które to wszystkie uległy zniszczeniu. Obaj właściciele, rencista Franz Feichtmeyer posiadacz domu z nr 48 oraz Paul Nachtigal handlujący kawą z nr 47, po katastrofie nie byli już w stanie odbudować swych domów i obaj sprzedali je sąsiadowi z nr 45/46 p. Bernardowi Braune, który w przeciągu dwóch lat postawił nowe budynki.

Teatr Miejski po przebudowie. Widoczne tory tramwajowe na Targu Węglowym.

Grupa dziewcząt pod natryskami w sopockim zakładzie kąpielowym (Warmbad). 1936 r., „Die Möwe".

Północna pierzeja zachodniej części Długich Ogrodów, widok w stronę kościoła św. Barbary. Obieg 1907 rok.

Megafon radiowęzła plażowego w Sopocie. 1936 r., „Die Möwe".