Ulica Köllnerstrasse obejmowała ulice dzisiejsze: Spacerową, Stary Rynek Oliwski oraz Opata Rybińskiego. Na pocztówce od lewej widać dawną aptekę Adlera - dziś Opata Rybińskiego nr 12. Następnie już nieistniejące domy nr 13-15. Słup z ramieniem nad ulicą stoi w miejscu bramy do Parku Oliwskiego.

Rankiem 23 sierpnia 1907 r. kilka sygnałów że coś złego się dzieje (spaczone drzwi, odpadające tynki, pękające ściany) w dwóch sąsiadujących kamienicach, pozwoliły na udaną ewakuację niemal wszystkich osób w nich zamieszkałych. Na szczęście nikt nie zginął a z tych, co nie zdążyli uciec, najboleśniej skutek katastrofy odczuła panna Kiedrowski, gdy spadając do piwnicy zmiażdżyła obie stopy. Straty materialne były z kolei bardzo duże, oprócz całkowitego zniknięcia obu kamienic (uchowały się jedynie szczyty od strony bazyliki Mariackiej) zniszczony był także całkiem spory majątek osób tam zamieszkujących, jak choćby wspomnianej panny Kiedrowski, która prowadziła sklep z tapetami i które to wszystkie uległy zniszczeniu. Obaj właściciele, rencista Franz Feichtmeyer posiadacz domu z nr 48 oraz Paul Nachtigal handlujący kawą z nr 47, po katastrofie nie byli już w stanie odbudować swych domów i obaj sprzedali je sąsiadowi z nr 45/46 p. Bernardowi Braune, który w przeciągu dwóch lat postawił nowe budynki.

Rankiem 23 sierpnia 1907 r. kilka sygnałów że coś złego się dzieje (spaczone drzwi, odpadające tynki, pękające ściany) w dwóch sąsiadujących kamienicach, pozwoliły na udaną ewakuację niemal wszystkich osób w nich zamieszkałych. Na szczęście nikt nie zginął a z tych, co nie zdążyli uciec, najboleśniej skutek katastrofy odczuła panna Kiedrowski, gdy spadając do piwnicy zmiażdżyła obie stopy. Straty materialne były z kolei bardzo duże, oprócz całkowitego zniknięcia obu kamienic (uchowały się jedynie szczyty od strony bazyliki Mariackiej) zniszczony był także całkiem spory majątek osób tam zamieszkujących, jak choćby wspomnianej panny Kiedrowski, która prowadziła sklep z tapetami i które to wszystkie uległy zniszczeniu. Obaj właściciele, rencista Franz Feichtmeyer posiadacz domu z nr 48 oraz Paul Nachtigal handlujący kawą z nr 47, po katastrofie nie byli już w stanie odbudować swych domów i obaj sprzedali je sąsiadowi z nr 45/46 p. Bernardowi Braune, który w przeciągu dwóch lat postawił nowe budynki.

Ul. Rzeźnicka, a przy niej na pierwszym planie nieistniejące domy, a w dalszej części pierzei budynek dawnego klasztoru franciszkańskiego (w 1872 r. otwarto w nim Muzeum Miejskie, a po II wojnie światowej - Muzeum Narodowe).

Nieistniejące kamienice przy ulicy Piwnej nr od prawej 40-45. Nr 45 poza kadrem.

Nieistniejące kamienice przy dawnej Schichaugasse 24-25. Obecnie Jana z Kolna.

Widok na Motławę z ulicy Toruńskiej, z prawej strony widoczna południowa cześć Wyspy Spichrzów. Z lewej strony nieistniejące zabudowania ulicy Lastadia.

W roku 1760 ukończono budowę pałacu przy Długich Ogrodach, na zlecenie Jerzego Augusta Mniszcha, zaufanego króla Augusta III. W 1796 r. stał się własnością króla Prus i ten przeznaczył budynek na siedzibę lokalnego gubernatora, a następnie dowódcy gdańskiego garnizonu i taką funkcję pełnił do roku 1905 kiedy został rozebrany ze względu na zły stan techniczny oraz wybudowania Komendantury generalnej u zbiegu ulic Silberhütte (Hucisko) i Elisabethwall (dziś Wały Jagiellońskie).

Ul. Rzeźnicka, a przy niej na pierwszym planie nieistniejące domy, a w dalszej części pierzei budynek dawnego klasztoru franciszkańskiego (w 1872 r. otwarto w nim Muzeum Miejskie, a po II wojnie światowej - Muzeum Narodowe).

Fragment Brzeźna z widoczną w głębi Halą Plażową i drewnianym molem. Na pierwszym planie zabudowa ulic Miłej, Południowej i Pułaskiego.

Na zdjęciu widoczna jest gotycka ceglana bryła kościoła św. Mikołaja zwieńczona charakterystyczną wieżą nakrytą spiczastym hełmem. Kosciół wznosi się na terenie Głównego Miasta, w północnej pierzei ul. Świętojańskiej. Budynków tworzących pierzeję południową nie odbudowano po II wojnie światowej. Gospodarzami kościoła są dominikanie, którzy posługiwali w Gdańsku od 1227 do 1833 r. Po raz drugi przybyli do Gdańska po II wojnie światowej. Pierwsze dwa nieistniejące kościoły noszące to samo wezwanie wznosiły się w miejscu klasztoru dominikanów, czyli na północ od obecnego. Ten zaś wzniesiono w początkach XIV w. (po zniszczeniu XIII – wiecznego kościoła w czasie brandenbursko – krzyżackich walk o Gdańsk w 1308 r.).

Wieża Więzienna i Katownia powstałe w XIV wieku stanowiły zespół bramny wjazdu do Gdańska od strony zachodniej. Po przebudowach w końcu wieku XVI obie budowle zmieniły charakter na obiekty penitencjarne, zaś ruch przeniesiono na obie strony zespołu a bramą wjazdową ustanowiono Bramę Wyżynną, której fragment widać z lewej strony. Fotografia pochodzi z albumu "Danzig und Umgebung in Bildern".