Geneza powstania Spendhausu, wiąże się z potrzebą zlikwidowania plagi włóczęgów i żebraków, która po wojnach szwedzkich dotknęła miasto. Doraźne usuwanie tłumu głodnych ludzi poza obręb miasta lub kierowanie ich do podmiejskich szpitali nie przynosiło oczekiwanych efektów. Rada Miasta zdecydowała się na wybudowanie przytułku dla „żebraków i wszelkich włóczykijów”, ale także dla sierot i dzieci z nieprawego łoża.

Baszta Łabędź (Schwanturm) została wzniesiona w drugiej połowie XV w. na miejscu znajdującej się tu wcześniej Baszty Rybackiej, stanowiącej część umocnień zamku krzyżackiego. Mieszkańcy Gdańska rychło po wygnaniu Krzyżaków z miasta (1454 r.) zburzyli wszystkie ich budowle, zostawiając gdzieniegdzie tylko fundamenty. Basztę Łabędź posadowiono właśnie na fundamentach poprzedniej Baszty Rybackiej, nawiązując zresztą do jej formy. Podstawową różnicą było inne usytuowanie płaskiego ścięcia cylindra baszty – tym razem od strony miasta, a nie od strony zamku.

Stan Bramy Zielonej po wojnie. Widać ustawione podpory. Miejsce, na którym stoi brama, należy do najważniejszych w historii Gdańska. Tutaj od wieków krzyżowały się dwie główne arterie miasta – wodna i lądowa, tu funkcjonowała najstarsza przeprawa przez Motławę. Pierwszy most, zwany mostem Kogi istniał już w 1357 r. Obok stała wielka waga miejska (mała była pod Ratuszem). W kronikach zanotowano zawalenie się mostu, już zwodzonego, w 1512 r., przy czym „utopiło się wiele osób”.

Baszta została wybudowana w latach 1460–1461 w ciągu murów miejskich jako część nieistniejącej obecnie Bramy Nowej. Flankowała wjazd na przedmieście miasta od południa. Ma kształt podkowy, cztery kondygnacje zaopatrzone w otwory strzelnicze dla broni ręcznej i armat. Ma 13 metrów wysokości, a grubość murów w przyziemiu dochodzi do 2 metrów.

Kościół św. Jakuba stał u podnóża wału na północnym krańcu Starego Miasta, przy bastionie i bramie św. Jakuba. W XIX w. mieściła się tu Biblioteka Miejska.

Baszta Refektarska to Baszta Jacek. To baszta w ciągu średniowiecznych fortyfikacji Głównego Miasta w Gdańsku, zbudowana około 1400 r. Najwyższa ze średniowiecznych baszt gdańskich.

W latach 1766-1768 Daniel Eggert wykonał główne wejście do ratusza. Wiodą do niego dwubiegunowe schody oraz portal z herbem miasta. Był uczniem Krzysztofa Strzyckiego.

Ratusz Głównego Miasta został odbudowany w latach 1946-1950 jako pierwsza historyczna świecka budowla w Gdańsku. 7 września 1950 postawiono na szczycie pozłocony posąg (2,5 kg złota decyzją Bolesława Bieruta) króla Zygmunta Augusta.

Widok na Bazylikę Mariacką i Ratusz Głównego Miasta z perspektywy ulicy Żabi Kruk. Zdjęcie robione na wysokości kościoła śś. Piotra i Pawła. Widoczne tory tramwajowe i ruiny.

Długi Targ: Ratusz Głównego Miasta (XIV - XVI w.)

Budynek Prezydium Powiatowej Rady Narodowej, obecnie Urzędu Miejskiego w Tucholi. Urząd wznosi się na fundamentach zamku krzyżackiego (zachowane relikty murów w piwnicach). Stąd tucholski komtur Henryk von Schwelborn zawiózł w 1410 r. dwa miecze pod Grunwald. Zamek został rozebrany w 1851 po pożarze miasta.

Ratusz Głównego Miasta (XIV - XVI w.), Brama Więzienna (XV - XVI w.), ulica Mariacka

Fragment murów obronnych Głównego Miasta z Basztą Słomianą z ok. 1400 r. Za basztą wznosi się Wielka Zbrojownia i dobudowane skrzydło Akademii Sztuk Pięknych.

Fragment miasta, widoczne zabudowania i Wisła. Budynek z wieżyczką to obecny Zespół Szkół Katolickich.

Widok na Tczew, fragment miasta. Na pierwszym planie wieża podominikańskiego kościoła św. Stanisława Kostki. Kościół pochodzi z XIV wieku, hełm z pierwszej połowy XIX.

Fragment miasta - zaproponuj opis

Fragment miasta, w głębi Starogardzkie Zakłady Obuwia Starbut", po 1989 przekształcone w Starogardzką Fabrykę Butów 'Neptun". Zostały zlikwidowane.

Kamień pamiątkowy ku czci harcerzy pomordowanych w latach 1939-1945 (polny głaz narzutowy z imienną płytą pamiątkową został odsłonięty 22 lipca 1960 roku z okazji 700-lecia miasta Tczewa).

Koperta firmowa architekta Jana Pillara (1082-1944). Znany architekt-zaprojektował m.in. kościół w Rytlu, kościół w Pińczynie, kościół św. Wojciecha w Starogardzie, gmach starostwa w Gniewie, nadmorską willę gen. Hallera. Działacz społeczny i narodowy. Komendant tajnej Organizacji Gryf Pomorski miasta Starogard. Zginął w Stutthofie.

Stefan Przewoski (1859-1950) - przedsiębiorca i działacz społeczny ze Starogardu. Pierwszy warsztat kołodziejski otworzył na ulicy Kościuszki w 1855 roku. Powstała później Wytwórnia Pojazdów Konnych słynęła ze świetnej jakości karet, powozów, sań, bryczek i wozów taborowych. Od 1915 roku firmę przejął syn Albin. W uznaniu zasług dla zachowania polskości Pomorza został wyznaczony przez społeczeństwo Starogardu jako główny witający, wkraczających do miasta w 1920 roku, wojsk Hallera.

Notgeld, czyli pieniądz zastępczy, o nominale 50 fenigów wyemitowany przez Magistrat der Stadt Pr. Stargard (magistrat miasta Starogard). Do obiegu banknot wszedł 31 grudnia 1916 roku.

Żukowo- miasto na Kaszubach w powiecie kartuskim. W górnej części pocztówki pokazano panoramę miasta, a w dolnej gościniec Eduarda Gleinerta.

Widok z Długiego Targu na budynek Ratusza Głównego Miasta i fontannę Neptuna. Nad dachami kamienic widoczna masywna sylwetka Kościoła Mariackiego. Poniżej samochody.

Długi Targ razem z ulicą Długą należy do najstarszych części Prawego Miasta (wspólna nazwa Langgasse aż do XVII w.) . Część Długiego Targu między ratuszem a Studnią Neptuna nazywano w 1653 roku Ferkelmarkt (Prosięcy Targ - nazwa ironiczna).

Widok z Mostu Kamiennego na zniszczone i zarazem odbudowywane Główne Miasto. Brama Żuraw jeszcze nieodbudowana. Cała pierzeja Długiego Pobrzeża w ruinie.

Ulica Kaletnicza (Beutlergasse) swoją nazwą nawiązuje do mieszkających w tym miejscu kaletników. Sakiewki i torebki były w czasie świetności miasta poszukiwanym towarem.

Najstarsza z baszt fortyfikacji średniowiecznych Gdańska. 23 marca 1343 w pobliżu baszty położono kamień węgielny pod budowę murów miejskich Głównego (Prawego) Miasta.

Długi Targ i widok na Ratusz Prawomiejski. Razem z ulicą Długą Długi Targ należy do najstarszych części Prawego Miasta. Aż do 17 wieku funkcjonowały pod wspólną nazwą Langgasse (uliczka Długa).

Panorama na miasto z okolic ulicy Wapienniczej i Mostu Wapienniczego.Widoczne wieże Ratusza Głównego Miasta, kościoła Mariackiego i św Jana. Z prawej strony ulica Wapienicza. Z lewej strony widoczna elektrownia na Wyspie Ołowianka,

Widok z lotu ptaka na Główne Miasto, Stare Przedmieście i Wyspę Spichrzów. Na pocztówce widzimy Kościół Mariacki, Ratusz Głównego Miasta. Widoczna ciasna zabudowa. Z prawej strony rozciąga się Wyspa Spichrzów. W dolnej części widoczne kościoły Starego Przedmieścia. Zdjęcie: Luftaufnahmen Aerokartographisches Institut A.G., Breslau fur die Danziger Neuesten Nachrichten

Widok na Zaroślak i Główne Miasto ze zbocza Biskupiej Górki. Na pierwszym planie zabudowa Zaroślaku z kościołem Zbawiciela (Salvatorkirche) W oddali Główne Miasto z wieża kościoła Mariackiego i Ratusza Głównego Miasta. Z lewej strony widoczna wieża kościoła św. Katarzyny.

Panorama miasta z Biskupiej Górki. Widoczne wieże Ratusza Głownego Miasta, Wielkiej Synagogi, kościoła Mariackiego. Z lewej strony Wieża Więzienna.

Panorama miasta od strony Biskupiej Górki, jeszcze przed niwelacją wałów.

Widoczne wejście do Piwnicy Rajców, znajdujące się w podziemiach Dworu Artusa. Lew (jeden z dwu) trzymający w swych łapach herb miasta, pojawił się w tym miejscu w roku 1883, bowiem wcześniej znajdował się na Bramie św. Jakuba, która wówczas została rozebrana.

Zimowy widok na wieżę Kościoła Mariackiego. Na drugim panie widoczna wieża Ratusza Głównego Miasta. Poniżej kościoła na pierwszym planie dachy gdańskich kamieniczek.

Widok na Kościół Mariacki i Ratusz Głównego Miasta z wieżyczki budynku poczty na ulicy Długiej. W dole dachy kamienic.

Widok dachów kamienic Głównego Miasta, nad którymi góruje Kościół Mariacki. Obok kościoła smukła wieża Ratusza Głównego Miasta.

Rycina Petera Willera z roku 1638 - 1642 przedstawiająca Kościół św. Katarzyny. Ryciny ilustrowały księgę Reinholda Curicke "Historyczny opis miasta Gdańska” ("Der Stadt Dantzigk historische Beschreibung") napisaną w latach 1638-1642. Księga została wydana dopiero w 1687. Powodem opóźniania wydania była zawarta w książce krytyka władz Gdańska i pozytywne uwagi o kalwinizmie, którego wyznawcą był autor.

Widok na ulicę Słodowników. Większość zabudowy nie istnieje. W tle wieża Ratusza Głównego Miasta.

Targ Sienny z fontanną. Widok w kierunki Głównego Miasta, Bramy Wyżnnej, XX-wiecznego budynku Banku. Na miejscu dawnej fosy wzniesiono pomnik Wilhelma I.