Rankiem 23 sierpnia 1907 r. kilka sygnałów że coś złego się dzieje (spaczone drzwi, odpadające tynki, pękające ściany) w dwóch sąsiadujących kamienicach, pozwoliły na udaną ewakuację niemal wszystkich osób w nich zamieszkałych. Na szczęście nikt nie zginął a z tych, co nie zdążyli uciec, najboleśniej skutek katastrofy odczuła panna Kiedrowski, gdy spadając do piwnicy zmiażdżyła obie stopy. Straty materialne były z kolei bardzo duże, oprócz całkowitego zniknięcia obu kamienic (uchowały się jedynie szczyty od strony bazyliki Mariackiej) zniszczony był także całkiem spory majątek osób tam zamieszkujących, jak choćby wspomnianej panny Kiedrowski, która prowadziła sklep z tapetami i które to wszystkie uległy zniszczeniu. Obaj właściciele, rencista Franz Feichtmeyer posiadacz domu z nr 48 oraz Paul Nachtigal handlujący kawą z nr 47, po katastrofie nie byli już w stanie odbudować swych domów i obaj sprzedali je sąsiadowi z nr 45/46 p. Bernardowi Braune, który w przeciągu dwóch lat postawił nowe budynki.

Rankiem 23 sierpnia 1907 r. kilka sygnałów że coś złego się dzieje (spaczone drzwi, odpadające tynki, pękające ściany) w dwóch sąsiadujących kamienicach, pozwoliły na udaną ewakuację niemal wszystkich osób w nich zamieszkałych. Na szczęście nikt nie zginął a z tych, co nie zdążyli uciec, najboleśniej skutek katastrofy odczuła panna Kiedrowski, gdy spadając do piwnicy zmiażdżyła obie stopy. Straty materialne były z kolei bardzo duże, oprócz całkowitego zniknięcia obu kamienic (uchowały się jedynie szczyty od strony bazyliki Mariackiej) zniszczony był także całkiem spory majątek osób tam zamieszkujących, jak choćby wspomnianej panny Kiedrowski, która prowadziła sklep z tapetami i które to wszystkie uległy zniszczeniu. Obaj właściciele, rencista Franz Feichtmeyer posiadacz domu z nr 48 oraz Paul Nachtigal handlujący kawą z nr 47, po katastrofie nie byli już w stanie odbudować swych domów i obaj sprzedali je sąsiadowi z nr 45/46 p. Bernardowi Braune, który w przeciągu dwóch lat postawił nowe budynki.

Fasada kamienicy jest trójosiowa, trzykondygnacyjna, z dwukondygnacyjnym poddaszem. W przyziemiu kamienny rokokowy portal z herbem rodziny Uphagenów. Rokokowe drzwi są rekonstruowane, a nadświetle z monogramem Johanna i Abigail Uphagenów oryginalne.

Na zdjęciu widoczny dwudrzwiowy portal wejścia do gmachu Politechniki. Obrazek po chodzi z kartki pocztowej wydanej w formie albumu: "Technische Hohschule, Danzig". Kartka zrobiona jest z twardej tektury, z wykrojonym w centralnej części okienkiem. Po otwarciu okienka wyjmuje się mały album, składający się z 12 zdjęć, (wym.: szer. 8 cm, wys. 6 cm) złożony w harmonijkę.

Gauleiter Albert Forster (2 od lewej) wręcza w budynku siedziby okręgu NSDAP Adolfowi Hitlerowi (po lewej, stoi bokiem podparty na biurku) znalezioną pod Gdańskiem urnę twarzową. Pochyleni oglądają naczynie stojące na stole (na boku urny widoczne namalowane zdobienie). Z tyłu widoczna szklana gablota. W głębi widoczne drzwi wejściowe do sali. U dołu nadrukowany podpis w j. niemieckim: "Gauleiter Forster uberreicht dem Fuhrer im Gauhaus eine bei Danzig gefundene vorgeschichtliche germanische Gesichtsurne" (niem. "Gauleiter Forster w siedzibie okręgu [NSDAP] wręcza Wodzowi [Adolfowi Hitlerowi] prehistoryczna germańską urnę twarzową, znalezioną koło Gdańska") i "Foto-Sonnke M 137". Zakaz kopiowania, zasób dostępny w zbiorach IPN, sygnatura: GK-5-1-89-1