Targ Węglowy z budynkiem Teatru Miejskiego oraz widoczną fasadą Wielkiej Zbrojowni i budynkami pierzei Targu Węglowego.

Plac został nadany miastu przywilejem w 1342/43 roku. Zwano go „anger umme sente Gertruden kirchhof“ (‚ugór przy cmentarzu św. Gertrudy’). Od 15 wieku służył handlowi węglem drzewnym. W głębi Wieża Więzienna, po lewej dom towarowy Freymanna. Po prawej pierzeja Targu Węglowego.

Targ Węglowy na Głównym Mieście - widoczny gmach Teatru Państwowego. Targ Węglowy był też ważnym węzłem komunikacyjnym, stąd można było jechać większością linii tramwajowych w ówczesnym Gdańsku. Z lewej strony pierzeja zachodnia Targu Węglowego z wystawnymi kamienicami. W oddali wjazd na sąsiadujący Targ Drzewny.

Dwór Bractwa św. Jerzego został zbudowany w stylu flamandzkim. Z prawej strony Złota Brama i jadący tramwaj.

Tramwaje przy zachodniej pierzei Targu Węglowego. Na pierwszym planie Wieża Więzienna i przylegające do niej kamienice. Po lewej stronie widoczny fragment Dworu Bractwa św. Jerzego.

Dwór Bractwa św. Jerzego wzniesiony przez Hansa Glotaua u schyłku XV w. Zwany bywa często Strzelnicą św. Jerzego. Po prawej stronie budynek ten przylega do Złotej Bramy. Po lewej stronie widoczny fragment okazałego Domu Towarowego Braci Freymann.

Targ Węglowy, widok na Teatr i Wielką Zbrojownię

Targ Węglowy widok na Teatr Miejski i zachodnią pierzeję. Widoczne przystanki tramwajowe i same tramwaje.

Widok na ciąg kamienic przy Stadtgraben (obecnie Podwale Grodzkie) naprzeciw Dworca Głównego.

Narożnik Targu Kaszubskiego (z prawej - nie ma tej ulicy) i obecnego Podwala Grodzkiego.

Narożnik Targu Kaszubskiego (z lewej - nie ma tej ulicy) i obecnego Podwala Grodzkiego.

Hotel Continental znajdował się przy Podwalu Grodzkim (Stadtgraben), na rogu Elżbietańskiej. W głębi kościół pw. św. Józefa.

Widok na wschodnią pierzeję Podwala Grodzkiego (Stadtgraben). Ulica po prawej to Karmelitergasse, obecnie deptak ulicy Karmelickiej.

Budynek Archiwum Państwowego, widok od strony placu Hanzy. Instytucja powstała jako królewskie Archiwum Państwowe w roku 1901.

Zabudowa północnej strony placu Hanzy, bliskie sąsiedztwo obecnego Zieleniaka.

W dniu 14 listopada 1900 roku własnością instytucji stała się działka przy nowo wytyczonym placu Hanzy „Hansaplatz”, zaś rok później rozpoczęto budowę nowoczesnego gmachu. Architekt Karl Kleefeld wytyczył na trójkątnej działce skomplikowany budynek, którego skrzydła poprowadzono wzdłuż ulic, zaś front zwrócony został w stronę północną.

Sanatorium Hansa (budynek z lewej) mieściło się przy placu Hanzy po stronie północnej. Obecnie stoi w tym miejscu Zieleniak.

Szkoła realna śś. Piotra i Pawła, obecnie I LO od strony dziedzińca.

Ul. Rzeźnicka, a przy niej na pierwszym planie nieistniejąca pierzeja, a w dalszej części po lewej stronie budynek dawnego klasztoru franciszkańskiego (w 1872 r. otwarto w nim Muzeum Miejskie, a po II wojnie światowej - Muzeum Narodowe).

Wielka Synagoga w Gdańsku powstała w roku 1887. Po 52 latach została pod przymusem sprzedana władzom miejskim a następnie w dniu 2 maja 1939 r, przystąpiono do jej rozbiórki.

Wielka Synagoga w Gdańsku powstała w roku 1887. Po 52 latach została pod przymusem sprzedana władzom miejskim a następnie w dniu 2 maja 1939 r, przystąpiono do jej rozbiórki.

Wschodnia część ulicy Szerokiej (Breitgasse), w głębi Żuraw. Zlikwidowane są przedproża i ułożone nowe chodniki. Widoczny tez tramwaj, który kursował po ulicy Szerokiej.

Fragment ulicy Szerokiej z wysokości ul. Księżej w kierunku Targu Drzewnego.

Bogato i kunsztownie zdobione wnętrze fabryki likierów „Pod Łososiem” przy ulicy Szerokiej (Breitgasse). Prawie trzy i pół stulecia firma produkowała wina i likiery, w tym słynny Goldwasser. Restauracja mieściła się przy ulicy Szerokiej (Breitgasse 52) i została otworzona już w roku 1598.

Bogato i kunsztownie zdobione wnętrze fabryki likierów „Pod Łososiem” przy ulicy Szerokiej (Breitgasse). Prawie trzy i pół stulecia firma produkowała wina i likiery, w tym słynny Goldwasser. Restauracja mieściła się przy ulicy Szerokiej (Breitgasse 52) i została otworzona już w roku 1598.

Widok na część ulicy Szerokiej (Breitgasse), w kierunku Żurawia. Zlikwidowane są przedproża i ułożone nowe chodniki. Z lewej strony skrzyżowanie z ulicą Tandeta. W głębi Żuraw i tramwaj.

Widok na część ulicy Szerokiej (Breitgasse), w kierunku Żurawia. Zlikwidowane są przedproża i ułożone nowe chodniki. W głębi Żuraw i tramwaj. Spacerujący ludzie po ulicy.

Ulica Łagiewniki (Schüsseldamm). W głębi po lewej szczyt prezbiterium kościoła św. Bartłomieja.

Rankiem 23 sierpnia 1907 r. kilka sygnałów że coś złego się dzieje (spaczone drzwi, odpadające tynki, pękające ściany) w dwóch sąsiadujących kamienicach, pozwoliły na udaną ewakuację niemal wszystkich osób w nich zamieszkałych. Na szczęście nikt nie zginął a z tych, co nie zdążyli uciec, najboleśniej skutek katastrofy odczuła panna Kiedrowski, gdy spadając do piwnicy zmiażdżyła obie stopy. Straty materialne były z kolei bardzo duże, oprócz całkowitego zniknięcia obu kamienic (uchowały się jedynie szczyty od strony bazyliki Mariackiej) zniszczony był także całkiem spory majątek osób tam zamieszkujących, jak choćby wspomnianej panny Kiedrowski, która prowadziła sklep z tapetami i które to wszystkie uległy zniszczeniu. Obaj właściciele, rencista Franz Feichtmeyer posiadacz domu z nr 48 oraz Paul Nachtigal handlujący kawą z nr 47, po katastrofie nie byli już w stanie odbudować swych domów i obaj sprzedali je sąsiadowi z nr 45/46 p. Bernardowi Braune, który w przeciągu dwóch lat postawił nowe budynki.

Rankiem 23 sierpnia 1907 r. kilka sygnałów że coś złego się dzieje (spaczone drzwi, odpadające tynki, pękające ściany) w dwóch sąsiadujących kamienicach, pozwoliły na udaną ewakuację niemal wszystkich osób w nich zamieszkałych. Na szczęście nikt nie zginął a z tych, co nie zdążyli uciec, najboleśniej skutek katastrofy odczuła panna Kiedrowski, gdy spadając do piwnicy zmiażdżyła obie stopy. Straty materialne były z kolei bardzo duże, oprócz całkowitego zniknięcia obu kamienic (uchowały się jedynie szczyty od strony bazyliki Mariackiej) zniszczony był także całkiem spory majątek osób tam zamieszkujących, jak choćby wspomnianej panny Kiedrowski, która prowadziła sklep z tapetami i które to wszystkie uległy zniszczeniu. Obaj właściciele, rencista Franz Feichtmeyer posiadacz domu z nr 48 oraz Paul Nachtigal handlujący kawą z nr 47, po katastrofie nie byli już w stanie odbudować swych domów i obaj sprzedali je sąsiadowi z nr 45/46 p. Bernardowi Braune, który w przeciągu dwóch lat postawił nowe budynki.

Widok z ulicy Chlebnickiej na Bramę Chlebnicką. Przez światło bramy wyziera fragment spichlerza z Wyspy Spichrzów. Na pierwszym planie gdańskie przedproża.

Zimowy widok z ulicy Chlebnickiej na Bramę Chlebnicką. Na pierwszym planie gdańskie przedproża.

Widok na Bramę Chlebnicką z perspektywy ulicy Chlebnickiej. Aż do XVI w. wliczano do Chlebnickiej całą Piwną.

Budynek Kasy Miejskiej (Sparkasse) stał na przyczółku Mostu Zielonego od strony wschodniej (budynek po lewej). Miejska kasa oszczędności Sparkasse der Stadt Danzig została powołana w 1907 r. W latach 1907-1922 siedziba zarządu kasy mieściła się przy Piwnej 36/38 w 1925-1945 przy Długiej 47. We wszystkich dzielnicach kasa utrzymywała oddziały.

Zachodnia pierzeja Wyspy Spichrzów w promieniach południowego Słońca. Most na Motławie to Most Krowi. W miejscu z lewej strony obecnie stoi budynek ZUSu.

Pomnik cesarza Wilhelma I z 1903 r. na ówczesnych Wałach Dominika. Widok w kierunku południowym. Za pomnikiem Brama Wyżynna.

Pomnik cesarza Wilhelma I na Wałach Dominika (obecnie Wały Jagiellońskie). Pomnik odsłonięto w 1903 r. w obecności cesarza Wilhelma II, wnuka Wilhelma I. Z prawej strony hotel Danziger Hof.

Widok na Wały Dominika (obecnie część Wałów Jagiellońskich) od strony Huciska.

Widok na wschodnią pierzeję Wałów Dominika (obecnie część Wałów Jagiellońskich) od strony Huciska.

Artillerie Kaserne I, koszary artyleryjskie I, usadowiły się między Wallgasse (ul. Wałowa) a Kanałem Raduni (Hohe Seigen, ul. Rybaki Górne). Zostały wybudowane dla 16 pułku artylerii polowej, budowę ukończono w 1883 roku. W latach 1891-1920 stacjonował tu Zachodniopruski Pułk Artylerii Polowej Nr 36.